Naar de top van Kilimanjaro, een ervaring om nooit te vergeten

• Geplaatst op 23 Januari 2020
• 0

Ambassadeur Danique Uytendaal ging samen met haar beste vriendin een behoorlijke uitdaging aan: het beklimmen van de Kilimanjaro (5.895 m) in Tanzania. Hoe het de meiden is vergaan? Dat lees je hieronder in haar indrukwekkende reisverslag.

Toen ik (Danique Uytendaal) samen met mijn beste vriendin een rondreis door Uganda en Tanzania aan het plannen was, bleef het beklimmen van de Kilimanjaro een tijd lang een twijfelgeval. Het is een erg dure klim en er is nooit garantie dat je de top daadwerkelijk haalt, of je nu veel hebt getraind of niet. Toch bleef de bovenliggende gedachte dat we het onszelf nooit zouden vergeven als we wél Tanzania zouden bezoeken, maar niet de Kilimanjaro zouden beklimmen. Dus boekten we in maart 2019 de trek voor eind augustus dat jaar en hebben er zeker geen spijt van gehad.

Met een hoogte van 5.895 meter, is de Kilimanjaro het hoogste punt van Afrika en één van de hoogste alleenstaande bergen in de wereld. De beklimming is erg in trek en heeft daarom verschillende routes naar de top die gekozen kunnen worden. Zo heb je de Northern Circuit, Lemosho, Rongai, Machame, Shira, Marangu en Umbwe. Iedere route heeft zijn eigen moeilijkheidsgraad, waarbij het vooral draait om het allerbelangrijkste: acclimatiseren.

Acclimatiseren op meer dan 3 km hoogte

Acclimatiseren wil voornamelijk zeggen dat je lichaam geleidelijk gewend raakt aan hoogtes van boven de 3.000 meter. Hoe hoger je komt, hoe minder zuurstof er in de lucht zit. Je lichaam maakt hiervoor geleidelijk meer rode bloedcellen aan, waardoor je meer zuurstof opneemt. Er kan daarbij vochtophoping ontstaan bij de handen en voeten, maar ook in de longen of hersenen. Wanneer je hier erg veel last van hebt, kun je hoogteziekte krijgen, waar hoofdpijn, duizeligheid, slapeloosheid, braken en diarree symptomen van kunnen zijn. En zeg nou zelf, met gelimiteerd sanitair op een hoge berg wil niemand op deze manier de straten verven. Zorg er dus voor dat je een route kiest die bij jouw niveau past. Dit gezegd hebbende, krijgt ruim 70% van de beklimmers alsnog last van hoogteziekte, of ze nu getraind of ongetraind de klim maken.

Zevendaagse Machame route

Bij de verschillende routes horen verschillende uitzichten. Door de kolossale grootte van de Kilimanjaro hike je door verschillende klimaatzones, welke allemaal prachtig zijn om te zien. Zo ga je van beneden naar boven door een regenwoud, een heidelandschap, een rotslandschap en uiteindelijk een alpien (hooggebergte) woestijnlandschap. Niet alle routes bieden genoeg ruimte om over de bomen of langs de bergkam te kijken, waardoor je niet altijd optimaal van de omgeving kunt genieten. Nadat wij alle routes uitvoerig bestudeerd hadden, kozen we (ook op aanraden van het bedrijf waar wij boekten, 7WondersSafaris) voor de populairste route: de Machame route. Deze zevendaagse route biedt goede acclimatisatie, open campings met uitzicht en heeft een slagingspercentage van ongeveer 80%. Het voorbereiden kon beginnen!

Verschillende Kilimanjaro routes

Voorbereiding: urenlang door de duinen lopen en andere bergen verkennen

Mijn vriendin en ik waren niet nieuw in de wereld van hiken. Eerder al hebben we een meerdaagse hike verricht en op hogere hoogtes geslapen. Bovendien werken wij allebei als serveerster, waardoor we niet vreemd zijn van langdurig op onze benen staan en veel lopen. Om extra voorbereid te zijn, hebben we enkele keren urenlang door de duinen gelopen met een goed gevulde rugzak, om ook onze draagbelasting te trainen en zo minder last te hebben bij de daadwerkelijke klim. Hoewel wij de klim ruim van tevoren geboekt hadden, was onze voorbereiding door drukte toch zeer minimaal. Wij hadden dus zeker geen topconditie toen wij aan de klim begonnen, maar hadden er alsnog wel alle vertrouwen in dat we de top zouden halen.

Waar wij het bangst voor waren, was dan toch die hoogteziekte. Deze kun je enkel bestrijden door je lichaam aan hoogte te laten wennen of door het medicijn Diamox te nemen. Aangezien wij uit Nederland komen, waar we zelfs beneden zeeniveau leven, hadden we natuurlijk geen schijn van kans om ons lichaam te laten wennen aan hoge hoogtes. We besloten daarom om tijdens onze reis door Afrika al enkele bergen te bezoeken. Zo hebben we in Uganda een paar keer rond de 3000 meter gewandeld en geslapen en sloten we de 6 weken vakantie af op de allerhoogste top van Afrika.

Wat neem je mee?

Voordat je de trek maakt, is het belangrijk om alle benodigde spullen van je lijstje af te vinken. Een tent, slaapzak en matje huur je bij het bedrijf waar je de klim boekt. Omdat wij in de 5 weken voor de beklimming door Uganda en het laaggebied van Tanzania reisden, wilden wij niet met een volle backpack met winterkleding reizen. De gevoelstemperatuur kan -30 zijn op de top, dus tenzij je die yeti-vacht hebt gekweekt, heb je die kleding wel degelijk nodig! Wij hebben alle warme, dikke kleding bij het bedrijf kunnen huren. Je hoeft dus voor deze klim lang niet alles zelf aan te schaffen. In totaal neem je mee:

✔ 3 thermobroeken
✔ 3 thermoshirts
✔ 1 fleecejas
✔ 1 vest
✔ 1 regenjas
✔ 1 afritsbroek
✔ 1 ski-jas
✔ Dunne handschoenen
✔ Dikke handschoenen
✔ Balaklava (bivakmuts)
✔ Veel sokken en ondergoed
✔ 1 paar bergschoenen
✔ 1 paar sneakers voor op de camping
✔ Pet
✔ Zonnebril
✔ Muts
✔ Zonnebrand
✔ Hoofdlamp
✔ Vriesbestendige waterflessen
✔ Washandje
✔ Toiletpapier
✔ Vaseline
✔ Wandelstokken
✔ Medicijnen (Diamox)
✔ Energiesnacks

Je moet hiervoor een grote backpack en een daypack hebben. De spullen die je niet op de betreffende dag nodig hebt, worden in je backpack door het team gedragen. Zo heb je zelf alleen je daypack met benodigdheden als je regenjas, zonnebrandcrème, pet/muts, snacks, water, medicijnen en je waardevolle spullen.

Zenuwachtig voor de start van de klim

Het was eindelijke zover! Op 25 augustus om 08:30 werden we bij ons hotel opgehaald en gingen we met een bus naar het startpunt van Machame. Nerveus waren we zeker wel. We wisten nog steeds niet echt wat ons te wachten stond en een vakantiebuikje maakte ons pijnlijk duidelijk dat we niet veel aan onze conditie hadden gedaan. Onze gidsen Isaac en Frankie stelden ons wat gerust en verzekerden ons dat ze alles op alles zouden zetten om ons naar die top te brengen. Toen ik gelijk de eerste dag al last kreeg van intense hoofdpijn, hielpen ze mij dan ook met het rustig omhoog lopen. Daarnaast stopte ik direct met het innemen van Diamox en Malarone, welke hoofdpijn kunnen veroorzaken. Malariamuggen komen op Kilimanjaro gelukkig niet voor.

Fijn team voor de nodige support

Omdat hoge hoogtes ervoor zorgen dat je eet- en drinklust vermindert, terwijl je wel meer vocht nodig hebt (per 1000 meter is ongeveer een liter per dag extra vocht nodig), zorgt het team ervoor dat je genoeg binnenkrijgt. We werden aangespoord om genoeg te drinken en werden tijdens het diner en ontbijt voorzien van soep, thee en havermout.  Zo hoef je er zelf minder op te letten. Ons team bestond uit een groep van elf man voor twee meiden. Zo waren er twee gidsen, één kok en negen dragers, die de tassen en spullen iedere dag meesleepten, zodat wij zo min mogelijk gewicht hoefden te dragen. De dragers waren zeker de helden van de dag. Ze sleepten maar liefst 20 kg aan tassen (naast hun eigen rugzak) op hun rug of hoofd de steile berg op!

Op schema en licht overmoedig

De hele klim verliep al met al eigenlijk vrij gemakkelijk. Naast het feit dat mijn reisgenote licht last kreeg van hoogteziekte rond de 4200 meter, maar hier ook vrij snel van herstelde, hebben we alle etappes binnen de tijd kunnen uitlopen. Daarbij zorgden de gidsen ervoor dat we pole pole liepen, wat betekent dat je zo langzaam mogelijk loopt (soms wel 5 seconden per stap) zodat je lichaam niet oververmoeid raakt. Ik moet er wel bij vertellen dat wij ’s ochtends altijd spectaculair uitzicht hadden, maar dat de wolken ons gedurende de dag inhaalden, waardoor wij ook minder pauzes namen voor het maken van foto’s. We waren dan ook licht overmoedig toen wij aankwamen op Base Camp, waar je om 00:00 ’s nachts vertrekt voor die lang begeerde summittocht en zonsopgang op de top.

Zware summittocht: zelfs motiverende playlist mocht niet baten

Uiteindelijk vertrokken we rond 00:30, om de ergste drukte van grote groepen te vermijden. Het is op dat tijdstip gitzwart om je heen, dus iedereen vertrekt met een hoofdlamp om de ietwat verscholen route te kunnen volgen. Deze route bestaat voornamelijk uit los steengruis en grote rotsen, waardoor ik enorm gefrustreerd raakte. Iedere vijf seconden dat we weer een stap zetten, zakte mijn voet weer naar beneden, waardoor we bijna niet stegen. Toch was een versnelling van de pas geen optie, beet ook mijn hoogtezieke vriendin mij nog even toe. Er werd gezegd dat de klim van Kilimanjaro voor 20% fysiek en 80% mentaal verricht wordt en dat heb ik die avond ondervonden. Het lijkt eindeloos te duren, het gevoelstemperatuur was -20 en je ziet niets om je heen dat voor afleiding kan zorgen. Ook de playlist die ik had samengesteld om me te motiveren mocht niet baten.

De eerste 3 uur van de eindtocht (voor de klim wordt tussen de 6 en 7 uur gerekend) namen we geen pauzes. Om ervoor te zorgen dat je gemotiveerd blijft, vertellen de gidsen je niet hoe lang je al aan het lopen bent. Toen we uiteindelijk vroegen of we even konden zitten, bleken we al op ongeveer de helft te zijn! Ja ja ja, dat helpt wel! Dat snelle tempo duurde niet lang, want mijn vriendin kreeg kort erna weer last van hoogteziekte. Hierdoor hielden we veel pauzes om af en toe wat te drinken of wat chocolade te eten. Uiteindelijk zagen we enkele honderden meters voor Stella Point, het punt dat je bereikt vlak voor Uhuru Peak, de zon al opkomen. We liepen dus flink achter op schema. Toch hielp deze zonsopkomst en het zien van Stella Point mijn vriendin om door te zetten en haar motivatie won het duidelijk van de hoofdpijn. Toen was ik juist aan de beurt. Na een week geen enkele vorm van last te gehad te hebben tijdens het klimmen, had ik niet pole pole genoeg gelopen en merkte ik het lagere zuurstofgehalte nabij de top op. Met een flinke hyperventilatie en slecht evenwichtsbalans behaalden we dan toch Stella Point, waar je Uhuru Peak al kunt zien liggen.

Top eindelijk bereikt!

We moesten en zouden die top bereiken en zetten dus flink door. Al ging dat gepaard met flink wat pauzes. Toen we er dan eindelijk waren, hebben we onze tijd genomen om er goed van te genieten. We zijn in de zomer geklommen, waardoor de sneeuw nog maar op enkele plekken te zien was. Maar door de metershoge opstapeling hiervan was dit alsnog een indrukwekkend gezicht. Daarbij wilden we nog wat foto’s wat onszelf bij het bord van Uhuru Peak, welke ik nog steeds koester. Dit komt vooral doordat onze camera’s al leeg waren voor we de top bereikten, waardoor we deze foto’s met telefoon gemaakt zijn en je mijn oververmoeide gezicht niet kunt zien. Ook zie je niet hoe ik tussen het maken van de foto’s door met een enorme baklappes zit uit te hijgen op een rots. Maar het was wel genieten!

Skiënd naar beneden en de fooienceremonie

In 2 dagen loop je terug naar beneden. Dit gaat aanzienlijk makkelijker doordat je lichaam steeds meer zuurstof krijgt, hoogteziektes verdwijnen en je haast skiënd naar beneden kan door al het gruis. Dan worden er op de laatste dag van de tocht door het team liedjes voor je gezongen, welke nog steeds zo nu en dan in mijn hoofd vast zitten, en is het tijd voor de fooienceremonie. Lees je hier voordat je vertrekt goed over in!

Doordat wij verschillende blogs hadden gelezen, dachten wij vooraf dat het fooi ongeveer 10% van het totaalbedrag van de klim was. Dit bleek alleen zo te zijn bij de wat luxere klimbedrijven. De lonen van het team liggen zonder het fooi ook erg laag, dus het is zonde om de mensen die je bij deze ervaring hebben geholpen niet genoeg betaald krijgen. De bedragen voor fooi op Kilimanjaro hebben in principe een vast concept. Gidsen krijgen het meest, dan de kok en dan de dragers. Gidsen krijgen vaak tussen de $10 tot $20 per dag per klimmer, de kok tussen $8 en $15 en de dragers $4 tot $10. Wij hebben ook de drager die als ober diende tijdens de klim nog een extra fooi gegeven. Ga er dus van uit dat je voor een klim van zeven dagen nog bijna $450 extra mee moet om als fooi te kunnen verdelen onder je team. De verhalen hierover wisselen wel. Je kunt voor de zekerheid nog even afstemmen met het bedrijf waar je hebt geboekt over de gangbare bedragen. Gelukkig kwamen we hier nog voor de klim achter, want zelfs onze vermoeide hoofdjes konden nog best rood van schaamte worden.

Eén van de meest memorabele activiteiten

Om alles af te sluiten krijg je nog een mooi certificaat van de klim waarbij de datum, de tijd en je leeftijd op het moment dat je Uhuru Peak bereikte, worden vermeld. Samen met de foto’s en het feit dat dit een prestatie is die je niet zomaar doet, maakt dit één van mijn meest memorabele activiteiten en kan ik het zeker aan iedereen aanraden die erover nadenkt om dit ook te gaan doen!